Strona główna » Mistrzowie sztuki jeździectwa

2 Mistrz ...

Adam KrólikiewiczAdam Łukasz Królikiewicz (ur. 9 grudnia 1894 we Lwowie, zm. 4 maja 1966 w Konstancinie) – polski jeździec, major kawalerii Wojska Polskiego, pierwszy polski medalista olimpijski w konkurencji indywidualnej.

Od 3 sierpnia 1914 służył w Legionach, od grudnia w I Brygadzie. Walczył pod Kunicami (23 czerwca 1914, za co otrzymał Order Virtuti Militari V kl). Następnie był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Kawalerii.

Od 1918 był w Wojsku Polskim, gdzie doszedł do stopnia majora. W roku 1932 pełnił służbę w 1 Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego, a w latach 1935-1939 był szefem nauki jazdy (ekwitacji) wCentrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu[1].

Był wybitnym jeźdźcem. Jego największym osiągnięciem sportowym było zdobycie brązowego medalu podczas igrzysk olimpijskich w Paryżu 1924 w skokach przez przeszkody, który był pierwszym polskim medalem olimpijskim w konkurencji indywidualnej. Startował wówczas na koniu Picador.

Był wśród laureatów pierwszej edycji Plebiscytu Przeglądu Sportowego w 1926. Zajął wówczas 7. miejsce.

Po wojnie pracował jako trener i instruktor jeździecki. Opublikował m.in. wspomnienia Jasiek, Picador i ja (Kraków 1958). Adam Królikiewicz był też jednym z twórców polskiej odmiany naturalnej szkoły jazdy Federico Caprillego.

Wnukiem Królikiewicza jest scenarzysta Cezary Harasimowicz.

Awanse[edytuj]

  • podporucznik – 1919
  • porucznik – 1920
  • rotmistrz – 1 grudnia 1924 r. ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 r. i 61 lokatą w korpusie oficerów kawalerii
  • major – 12 marca 1933 r. ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 r. i 9 lokatą w korpusie oficerów kawalerii

Ordery i odznaczenia[edytuj]

Wypadek i śmierć[edytuj]

Zmarł wskutek obrażeń odniesionych po upadku z konia na planie filmu Andrzeja Wajdy Popioły. Tak wspomina to zdarzenie Daniel Olbrychski w swojej autobiografii Anioły wokół głowy:

Królikiewicz koniecznie chciał poprowadzić szarżę. Było to zadanie prawie tak samo trudne jak tamta prawdziwa szarża w Hiszpanii. (...) Filmowa Somosierra może nie była tak trudna do sforsowania, niebezpieczeństwo tkwiło raczej w skali przedsięwzięcia. Ludzie mieli jechać na dziesiątkach ogierów, niewyjeżdżonych, poirytowanych, w pełni sił reprodukcyjnych. (...)
Major Królikiewicz był w ekipie chyba konsultantem, ale widocznie jego serce kawalerzysty i oficera nie wytrzymało, bo kazał sobie osiodłać ogiera i stanął na czele oddziału. Na nic zdały się prośby jeźdźców i samego Wajdy. Reżyser mówił, że opinie majora są potrzebne ekipie. Sfotografowanie go w tłumie galopujących koni i ludzi nic nie da...
Próba. W pewnym momencie konie z twardej ziemi wpadły w galopie na bardziej miękkie podłoże, przygotowane już do kopania wilczych dołów. Ziemia nie była na tyle miękka, żeby koń się przewrócił, ale wystarczyło, że się potknął. Tak właśnie stało się z ogierem Królikiewicza.
Siedziałem z ekipą w samochodzie i widziałem, jak major wylatuje z siodła. Gdyby koń się przewrócił, upadek człowieka nie byłby tak niebezpieczny – spadłby wówczas z mniejszej wysokości. A tak Królikiewicz połamał sobie w wielu miejscach kręgosłup. Po kilku tygodniach skonał w szpitalu.
Kiedy odwiedzałem go w klinice, twarz miał wykrzywioną grymasem bólu. Ale starał się uśmiechnąć.
– Rómmel umarł na grypkę – mówił – a ja przynajmniej z szablą w ręku...
Major miał na myśli brata słynnego generała, który bronił Warszawy. Znakomitego jeźdźca, reprezentanta cara na olimpiadę, no, jedną z legendarnych postaci tamtych czasów. On i Adam Królikiewicz – dwóch wspaniałych polskich jeźdźców XX wieku[2].

Bibliografia[edytuj]

Przypisy

  1. ↑ Jerzy Krzyś, Ostatni szef ekwitacji, "Kalendarz Grudziądzki", ISSN 1427-700X, 11, 2007, s. 125-129
  2. ↑ Daniel Olbrychski, Anioły wokół głowy, Wydawnictwo BGW, Warszawa 1992, ISBN 83-7066-387-7. Wbrew wspomnieniom Olbrychskiego i jego relacji ostatnich słów Królikiewicza, Karol Rómmel, olimpijczyk w jeździectwie, zmarł dopiero rok po majorze.

Mistrz jeździectwa...

    Mistrz jeździectwa

Jan Kowalczyk (ur. 18 grudnia 1941 w Drogomyślu) – polski sportowiec, jeździec i trener, mistrz olimpijski z 1980 roku, kontynuator polskiej szkoły jazdy; starszy chorąży sztabowy Wojska Polskiego.

Kariera jeździecka Jana Kowalczyka trwała od 1955 do 1991 roku. Startował w zawodach jeździeckich na hipodromach niemal całego świata. Wygranych przez niego konkursów było aż 650, w konkurencjach skoków przez przeszkody i WKKW.

17 razy wygrywał Mistrzostwa Polski, a trzykrotnie był wicemistrzem kraju.

Trzykrotnie startował w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w 1968, 1972 i 1980 roku.

Na igrzyskach olimpijskich w Moskwie w 1980 roku został mistrzem olimpijskim w konkurencji skoków przez przeszkody na koniu Artemor w konkursie indywidualnym i wicemistrzem w zawodach drużynowych.

Nieopodal rodzinnego Drogomyśla mieściło się Państwowe Stado Ogierów, i tam właśnie Jan Kowalczyk zaczął stawiać swoje "pierwsze kroki" na koniach. Kiedy miał 14 lat, po raz pierwszy wystartował w zawodach.

Zasłużony mistrz sportu, zawodnik CWKS Legia Warszawa. 10 października 1983 gen. broni Florian Siwicki, w zastępstwie Ministra Obrony Narodowej, wyróżnił go wpisem do "Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich"

 

Odznaczenia

J. Kowalczyk podczas igrzysk olimpijskich w Moskwie

 

Przypisy

Mistrzowie w ujeżdżaniu (dressage).

 

 

      blush   Mistrzowie  yes

Jedną z najbardziej utytułowanych zawodniczek światowej czołówki w ujeżdżeniu jest Holenderka Anky van Grunsven, która zdobyła złoto na igrzyskach olimpijskich w Sydney (2000), w Atenach (2004) i w Pekinie (2008)[7].

W Polsce do czołówki należą m.in.:

  • Anna Bienias[2],
  • Justyna Dysarz (8 złotych, 8 srebrnych i 6 brązowych medali imprez mistrzowskich)[8],
  • Katarzyna Milczarek (wielokrotna mistrzyni Polski, w roku 2009 wygrała konkursy Grand Prix oraz Grand Prix Kur w Pucharze Świata)[9]
  • Małgorzata Morsztyn (1995-1998 zdobyła medale Mistrzostw Polski; w roku 1999 zajęła I miejsce Halowych Mistrzostw Polski, II miejsce Mistrzostw Polski; w roku 2000 zdobyła I miejsce Mistrzostw Polski[potrzebne źródło]; w roku 2001 wzięła udział w finale Pucharu Świata w ujeżdżeniu, zajęła 11-ste miejsce)[2],
  • Michał Rapcewicz (dwukrotny Mistrz Polski 2007, 2008 r. i brązowy medalista 2006 r., olimpijczyk 2008)[2][10],
  • Żaneta Skowrońska (wielokrotna medalistka Mistrzostw Polski: Młodych Jeźdźców 2000 r., Seniorów 2001, 2002 r.; wicemistrzyni 2003, 2006 r.; medal brązowy 2004, 2005 i 2007 r.)[11],
  • Teresa Tomaszewska (wielokrotna medalistka mistrzostw Polski)[potrzebne źródło],
  • Maja Wieczorek (czołowa zawodniczka młodej kadry)[potrzebne źródło]

Linki zewnętrzne

Kalendarz koński

loader...