Konna fantazja

Jazda westernowa dominuje w takich krajach jak Ameryka, Argentyna, Australia, Nowa Zelandia i częsc Afryki, gdzie konia nadal używa się do pracy z bydłem. Zainteresowanie nia jest też w innych krajach, gdzie jezdzcy chca dosiadać lekkiego, zrównoważonego i reagujacego na polecenia konia oraz spróbować różnych jezdzieckich możliwosci, jakie oferuje jazda westernowa.

Jazda w stylu "western" wywodzi się z potrzeb pionierów osadnictwa w Ameryce. Ich przeżycie zależało od koni- transport, polowanie w celu zdobycia żywnosci, pózniej przy wypasie i kontroli wielkich stad bydła. Musieli mieć wygodne siodła, by móc siedzieć w nich przez wiele godzin, a także posiadać konie szybkie i reagujace na polecenia, jednoczesnie spokojne i łatwe w prowadzeniu. Umiejętnosci, których koń i jezdziec musieli się nauczyć, by przeżyć, tworza podstawy organizowanych obecnie zawodów w jezdzie westernowej. Jeżdżac ta technika, jezdziec jezdzi w strzemionach dłuższych niż w jezdzie sportowej. Wodze trzymane sa w jednym ręku, druga jest wolna, by łapać bydło, strzelać z broni itp., koń jest kontrolowany głównie dosiadem i ciężarem jezdzca, a nie rekami i nogami. Koń westernowy nie ma tradycyjnej, poprawnej, zaokraglonej sylwetki. Porusza się lekko i swobodnie, a jezdziec trzyma wodze zupełnie luzno. Sa one używane bardziej jako pomoc, niż kontakt z końskim pyskiem.

Zawody w jezdzie westernowej sprawdzaja wszystko, poczynajac od zdolnosci konia do wykonywanie skomplikowanych cwiczeń na wodzach oraz zbierania i kontrolowania bydła, skończywszy na umiejętnosci wykonywania slalomu między rzędem beczek. Organizowane sa mistrzostwa swiata i Europy, a także wiele regionalnych i narodowych zawodów. Wielu jezdzców wpada w sidła jazdy westernowej. Uczac się stylu jazdy, ćwicza także umiejętnosci "Dzikiego Zachodu", takie jak wiazanie liny, strzelanie z bata, rzucanie nożem i toporem czy szybkie wyciaganie i odbezpieczanie broni. Zaskakujace jest, co może podsunać wyobraznia siedzacemu w westernowym siodle nawet emerytowanemu już jezdzcowi!

Każdy koń może byc użyty do jazdy westernowej, ale nie każdy ma temperament i odziedziczone zdolnosci do wszystkich westernowych zawodów. Amerykański Quarter Horse to popularny i bardzo dobry wybór - koń ten jest szybki, energiczny, elastyczny, inteligentny i ma wrodzony "zmysł bydła", co ułatwia odnoszenie sukcesów w zawodach. Inne amerykańskie typy koni, takie jak Appaloosa, Paint horse i Pinto również wypadaja dobrze. Praktycznie każdy koń, który zostanie nauczony reagowania na ciężar i dosiad bardziej niz rękę i nogę, może startować w pokazach.

Jako jezdziec musisz mieć zmysł równowagi i cierliwosć, by wypracować ze swym koniem silny, partnerski zwiazek, co pozwoli twoim poleceniom być niezauważalnymi dla obserwatorów, jesli zainteresujesz się zawodami w łapaniu bydła, konieczna jest ogólna sprawnosć fizyczna. W większosci westernowych klas pokazowych koń musi mieć specyficzne, westernowe chody - sa to po prostu spokojny, wolny kłus i galop. Oba chody zostały wymyslone dla wygody jezdzca oraz by ograniczyć zużycie końskich nóg i stawów. W większosci dyscyplin koń szkolony jest, by rozciagnac i zaokraglić ruchy, ale w jezdzie westernowej ruchy konia sa spokojne, z mniejsza niż normalnie akcja stawów kolanowych i skokowych. Inne klasy wymagaja od konia umiejetnosci wykonania różnorodnych westernowych ruchów- szybkiego zwrotu na zadzie o 180 stopni, piruetu, czyli zwrotu o 360 stopni, chodów bocznych, cofania, zmiany nogi w locie i bardzo efektywnego zatrzymania z poslizgiem.

Najłatwiejsze klasy pokazowe:

Western Pleasure- najprostsza z wszytkich możliwych klas. Koń musi być "przyjemny" do jazdy. Powinien pracować we wszystkich chodach przy minymalnym użyciu kontaktu i wodzach trzymanych w jednej ręce. Chody i przejscia powinny być miekkie i płynne, a koń spokojny i szybko reagujacy na polecenia jezdzca.

Trail (szlak)- koń powinien spokojnie stawić czoło rozmaitym utrudnieniom, które może spotkać na szlaku. Należa do nich na przykład: zamykane bramy, przejscie przez przeszkodę lub przeskoczenie przez nia, skoki przez pień itp. Możesz też niesć jakis przedmiot, a spętany koń powinien isć za toba.

Western Riding- w tej klasie koń i jezdziec imituja prace na ranczo. Koń musi się wykazać dobrymi chodami i robić wiele rzeczy podobnych do tych w klasie trail.

Reining (prowadzenie wodzami)- to już nieco wyższa szkoła kowbojskiej jazdy. Koń popisuje się zwrotami, kółkami, zmiana nogi w locie, zatrzymaniem z poslizgiem, a wszystko to robi w galopie.

Podziel się:

Skopytkowo:) (5) | Skopytkuj

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Cel ujeżdżenia to harmonijny rozwój naturalnych możliwości i zdolności konia, wyszkolenie konia lekko niosącego jeźdźca, zrównoważonego, elastycznego, dobrze i szybko reagującego na polecenia. Dobrze ujeżdżony koń sprawia wrażenie, że wykonywanie nawet najtrudniejszych ćwiczeń przychodzi mu bardzo łatwo. Koń i jeździec powinni reprezentować wspólnie harmonię i elegancję, płynność ruchów, spokók, równowagę i wzajemne porozumienie.

Znajomość podstaw ujeżdżenia niezbędna jest także w innych sportach konnych, jak skoki przez przeszkody czy wszechstronny konkurs konia wierzchowego (WKKW). Ujeżdżenie nie jest u nas dyscypliną bardzo popularną, na co wpływa między innymi obiegowa opinia, że ujeżdżenie trenują ci, którzy boją się skakać.

Ujeżdżenie to sport olimpijski podlegający FEI (Międzynarodowa Federacja Jeździecka). Konkursy ujeżdżenia podzielone są na międzynarodowe (pod egidą FEI) i krajowe. Konkursy krajowe zaczynają się od klasy L, kolejne klasy to P, N, C, CC i CS. W każdej z klas istnieje kilkanaście programów opisujących obowiązkowe ruchy, jakie zawodnik i koń powinni wykonać na czworoboku. Większość krajów organizuje regionalne i narodowe mistrzostwa i bierze udział w mistrzostwach świata organizowanych przez FEI.

Konkursy w ujeżdżeniu rozgrywane są na piaszczystym lub trawiastym czworoboku o wymiarach 20 x 40 m (klasy niższe) lub 20 x 60 m (klasy wyższe). Czworobok jest oznaczony tablicami z literami i ogrodzony szrankami. Konkursy w niższych klasach oceniane są przez jednego sędziego, który stoi za znakiem C dokładnie w linii środkowej czworoboku. W klasach wyższych oceny wystawia trzech lub pięciu sędziów. Każdy z nich znajduje się przy jednym z końców linii centralnej. Sędzia ocenia zawodnika w 10. punktowej skali. Ocena końcowa zawodnika podawana jest w procentach.

Konkursy w najniższych klasach wymagają opanowania podstawowych ruchów, takich jak 20. lub 15. metrowa wolta lub półwolta. Inne elementy wykonywane w konkursie ujeżdżenia to stęp zebrany i wyciągnięty, kłus zebrany i wyciągnięty, galop zebrany i wyciągnięty, ciąg w lewo, ciąg w prawo, lotna zmiana nogi co dwie foule, co foule, pasaż, piaff.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Od początku lat osiemdziesiątych XX w. wprowadzono programy dowolne z muzyką (tzw. Kür). Jeździec wykonuje własny program ułożony z określonego zestawu ruchów i figur z odpowiednio dobranym podkładem muzycznym.

Zawodnik wjeżdża na czworobok w punkcie A i dojeżdża linią centralną do punktu X. Następuje ukłon - kobieta trzyma wodze lewą ręką, a prawą opuszcza na bok. Mężczyzna zdejmuje kapelusz, po czym kłania się jak kobieta. Występ zawsze kończy się przejazdem przez środek i ukónem jak na powitanie. Zawodnik opuszcza czworobok stępem w punkcie A.

Strój zawodnika i rząd konia określają przepisy jeździeckie. W zawodach wyższej rangi strój zawodnika składa się obowiązkowo z: czarnego lub granatowego fraka, cylindra, białych lub kremowych bryczesów, plastrony lub krawata, rękawiczek, długich czarnych butów i ostróg. Jeźdźcy uprawnieni do noszenia munduru mogą w nim występować na zawodach. W niższych klasach wymagane jest kiełznanie wędzidłowe, w wyższych - munsztukowe. Obowiązuje siodło typu angielskiego.

Czworobok ujeżdżeniowy:

 

Podziel się:

Skopytkowo:) (0) | Skopytkuj

Zawody w skokach odbywają się na placu zwanym parkurem. Znajdujące się na nim przeszkody mogą stać pojedynczo lub tworzyć kombinacje: szeregi i linie.

Rodzaje przeszkód:
stacjonata - przeszkoda zbudowana z drągów lub desek. Rodzajem stacjonaty jest np. szlaban.
koperta - dwa drągi skrzyżowane w płaszczyźnie pionowej (używana właściwie tylko na treningach, gdyż podczas konkursu drągi nie mogą opierać się o ziemię).
bramka sztokholmska
mur - masywna przeszkoda w formie murka lub zamku; podwyższa się ją, dodając kolejne warstwy 'cegieł'
hyrda - na szczycie ma żywopłot, który koń może 'czesać' nogami
okser - dwie stacjonaty o równej wysokości ustawione jedna za drugą
'pijany' okser - drągi na stacjonatach zawieszone są ukośnie
doublebarre - dwie stacjonaty, z których pierwsza jest niższa od drugiej
triplebarre - trzy stacjonaty, z których każda następna jest wyższa od poprzedniej o tę samą wysokość
rów z wodą

Szereg to dwie, trzy lub cztery przeszkody stojące jedna za drugą w odległości 1 lub 2 foule galopu (7-12 m). Szereg jest liczony w konkursie jako całość i ma jeden numer, zaś kolejne człony oznaczane są literami A, B, C, D.
Linia to kilka przeszkód ustawionych jedna za drugą w odstępach większych niż 12 m. 
Front każdej przeszkody oznakowany jest chorągiewkami: czerwoną z prawej, a białą z lewej. Wyznaczają one kierunek, w jakim pokonuje się przeszkody. Na przeszkodach szerokich ustawia się cztery chorągiewki, po jednej na każdym narożniku.Konkursy mają różne zasady i warunki, jednak w większości z nich podstawowe przewinienia karane są jednakowo. 

Strącenie górnego drąga przeszkody, naruszenie lustra wody lub nadepnięcie listwy ograniczającej rów z wodą, nieposłuszeństwo konia (wyłamanie, konieczność wykonania wolty, zatrzymanie) - 4 punkty karne.
Kolejne nieposłuszeństwo, upadek konia, upadek zawodnika - eliminacja. (Tylko w konkursach najwyższej rangi dopuszczalny jest jeden upadek - 8 punktów karnych).
Przekroczenie normy czasu - za każdą rozpoczętą sekundę 1 punkt karny.

Zawodnik wjeżdża na parkur kłusem lub galopem, kłania się sędziemu i czeka na sygnał startu (zwykle dzwonek lub gwizdek). Od tego momentu ma 45 sekund na rozpoczęcie przejazdu. Sędzia zaczyna mierzyć czas przejazdu w momencie przecięcia celowników startowych oznaczonych strzałkami: białą i czerwoną. Start przed sygnałem powoduje eliminację. Podobnie jest w przypadku nieprzejechania celowników końcowych (biała i czerwona tarcza) lub przekroczenia przez konia czterema nogami ogrodzenia parkuru. Także pomylenie trasy przejazdu powoduje eliminację, chyba że zawodnik przed oddaniem następnego skoku naprawi błąd). W przypadku odmowy skoku na drugim lub trzecim członie szeregu zawodnik musi ponownie pokonać wszystkie elementy przeszkody.

Ze względu na wysokość przeszkód konkursy dzieli się na następujące klasy:
LL - do 80 cm
L - do 100 cm
P - do 110 cm
N - do 120 cm
C - do 130 cm
CC1 - do 140 cm
CC2 - do 150 cm
CC3 - powyżej 150 cm

Rodzaje konkursów:
Konkurs dokładności - Ma założoną normę czasu, jednak to nie czas przejazdu, ale liczba punktów karnych decyduje o zajętym miejscu. Jeźdźcy mający tę samą liczbę punktów karnych zajmują miejsca ex aequo. W ten sposób rozgrywa się np. konkursy klasy LL. O pierwsze miejsce można przeprowadzić jedną lub dwie rozgrywki, przy czym ostatnią zawsze na zasadzie konkursu zwykłego.
Konkurs zwykły -Zawodnicy z jednakową liczbą punktów karnych klasyfikowani są według czasu przejazdu. W przypadku jednakowej liczby punktów i jednakowego czasu jeźdźcy kandydujący do pierwszego miejsca mogą rozegrać dogrywkę - o zwycięstwie decyduje lepszy czas. Konkursy tego typu mogą być rozgrywane od klasy P.

Konkursy specjalne:
konkurs szybkości - popełniane błędy są przeliczane na karne sekundy i dodawane do czasu przejazdu
konkurs z wyboru przeszkód - jeździec może skakać w dowolnej kolejności przez wszystkie przeszkody, a pokonanie każdej bez zrzutki jest warte określoną z góry liczbę punktów. Każdą przeszkodę można skoczyć dwa razy, a wygrywa ten, kto w określonym czasie uzbiera najwięcej punktów
konkurs dwufazowy
konkurs szwajcarski
konkurs z wyboru trasy
konkurs sześciu barier
konkurs o wzrastającym stopniu trudności
sztafety
konkurs potęgi skoku - w przebiegu podstawowym jeźdźcy mają do pokonania 4-6 przeszkód o wysokości minimum 140 cm, z których przynajmniej jedna jest pionowa i ma wysokość 170-180 cm. Gdy przebieg podstawowy nie wyłoni zwycięzcy, przeprowadza się maksymalnie cztery rozgrywki na dwóch przeszkodach, z których jedna jest szeroka, a druga to mur. Obie muszą być podwyższane o 10, 15 lub 20 cm. Wygrywa zawodnik, który czysto pokona największą wysokość.
konkurs na styl jeźdźca - są od paru lat obowiązkowe w klasie L. Sędziuje w nich kwalifikator PZJ lub osoba przez niego upoważniona. Sędzia, oprócz stylu skoków, ocenia takie elementy, jak: galop z właściwej nogi na zakrętach, liczba foule między kolejnymi przeszkodami, obowiązkowe koła w kłusie i galopie na początku, w środku i na końcu przejazdu oraz przyznaje za wszystkie błędy i zrzutki punkty karne. Przejazd jest komentowany - według najnowszych przepisów tylko do 5 punktów karnych. Aby otrzymać licencję zawodniczą i najniższą, III klasę sportową, trzeba trzykrotnie ukończyć parkur klasy L maksymalnie z 5 punktami karnymi.